blijf binnen, sluit de luiken, houd de buitenwereld buiten, waar het stormt, waar het raast, waar het boze duister aast, op wie daar, argeloos verdwaald, misschien de morgen niet meer haalt (Uit: NIKOLA – a Techno Opera in 4D Sound, 2012)
Een gedicht verandert mee met de tijd waarin het wordt gelezen. Een ‘nu’ of ‘daar’ is altijd het nu of daar van de lezer op het moment van lezen zelf – morgen kan alles weer anders zijn, ook het gedicht.
In die zin biedt dit gedicht geen troost, zeker niet voor vandaag. Een aanzet tot troost zou kunnen zijn, je voor te stellen onder welke condities dit gedicht niet meer over de dag van lezen zelf zou gaan. En daar dan van te dromen, uit te kijken naar die dag.
De komende vier weken stuur ik iedere dag een gedicht. Sommige ervan zullen gevangen zitten in die dag zelf, andere zullen er aan weten te ontsnappen. Maar over een jaar zou het zomaar andersom kunnen zijn. Morgen al misschien.
Ruben van Gogh (gemaild op 10/4/’20)
