een achtergrondruis van duizenden met elk afzonderlijk een duidelijke stem die spreekt van het opgaan in het volkomene maar uiteindelijk daar gewoonweg in verloren gaat Uit: NIKOLA – a Techno Opera in 4D Sound (2012)
Vandaag (mei 2020 – RvG) mogen de cafés en terrassen weer open, weliswaar binnen de 1,5m-restricties – maar toch. Tijdens mijn studietijd in Groningen woonde ik op kamers in de Nieuweweg, het verlengde van de Poelestraat, die als bekendste zijstraat de Peperstraat had. Het zegt mensen die onbekend zijn met Groningen misschien niet veel, maar deze straten vormen, met hun cafés, clubs en dancings, het horeca-hart van mijn oude studentenstad. Een hart dat vandaag vanaf 12u ongetwijfeld een reanimatie zal ondergaan.
Achtergrondruis
Als ik in bed lag kon ik op warme zomeravonden en nachten dat hart in de verte horen kloppen en het bloed horen stromen in een voortdurend geruis waar alleen sommige schreeuw en schatergeluiden heel voorzichtig als zodanig herkenbaar in boven kwamen drijven. Het had iets rustgevends, zoals ook het geruis van regen iets rustgevends kan hebben, zolang je er niet drijfnat doorheen hoeft te ploeteren natuurlijk. Het ruisen droeg ook iets van een belofte in zich.
Op sommige avonden gaf ik er gehoor aan, in plaats van naar bed te gaan toog ik dan eerst even naar de binnenstad, die ene staat verderop met dat zijstraatje. Als er niks aan was lag ik vijf minuten later alsnog in bed, als het mij zinde bleef ik een uur of wat dansen. Die nachten vergat ik mezelf weer even, of slapende op één oor, of dansende op halflege dansvloeren. Ik weet zeker dat ik er de komende nacht even was gaan kijken voor het slapengaan.
Ruben van Gogh
